Χαμογελάς;
Χαμογελάει η ψυχή
σου;
Το είναι σου;
Η ύπαρξη σου όλη;
Κλείνω τα μάτια..
Κάν’ το κι εσύ..
Εισπνέω δυνατά να πλημμυρίσουν
τα πνευμόνια αέρα φωτεινό.
Μένω λίγο…
και φφΦΦΦΟΥΟΥουουου…
Το βγάζω με ένταση.
Ξερνάω ότι με
αηδιάζει..
Το πετάω μακριά.
Κάν’ το σου λέω κι
εσύ..
Πιάνει!
Όχι πάντα, ξέρω..
Αλλά έχει κάπως πλάκα
αυτού του είδους η κάθαρση.
Ακούω τα τζιτζίκια.
Αφοσιώνομαι στα
πράσινα φύλλα των δέντρων στην αυλή
και ξεχνιέμαι..
Τρέχει η σκέψη και
σκοντάφτει σ’ αυτό:
Δεν έχω μάθει να
τρέφομαι σωστά.
Ή μάλλον, ξεχνάω…
Μου αρέσει να ξεχνάω.
Με βολεύει.
(όλους μας βολεύει..)
Νομίζω πως
διψωπινάω..
Ανοίγω ντορίτος και
παγωμένη μπύρα.
Για μια στιγμή τα τρώω
και με τρώνε.
Μετά.. απλά δεν με
νοιάζει!
Μου αρέσει το εύκολο.
Θα ‘ναι άραγε εύκολος
ο τρόπος που θα πεθάνω κάποια στιγμή;
Χωρίς ταλαιπωρία και
εξαθλίωση.
Ντάξει… είναι και στο
χέρι μας θα μου πεις..
Πλάκα που έχουμε
πάντως..
Ανθρωπίσκοι…
Άνθρωποι
και Ανθρωπάρες…
Συνύπαρξη και
αδιαφορία παράλληλα.
Τις περισσότερες των
φορών,
προσπαθώ να μπαίνω
στην θέση των άλλων.
Να νιώσω τι
σκέφτονται..
Πως βλέπουν τα
πράγματα.
Είναι απίστευτα
εξαντλητικό..
και συνήθως δυστυχώς
απογοητευτικό..
Αλλά κάθε φορά το
ξανακάνω με την ίδια όρεξη
κι ας βρίσκω τοίχο.
Πραγματικά είναι
τρομερά εθιστικός ο συνδυασμός,
αμπελοφιλοσοφίας,
ντορίτος, μπύρας, τζιτζικιών και πράσινων φύλλων!
ΠαΛi_νδρόμηση for sure!
