Τον πήγαιναν.. τον
έφερναν.. και πίσω τον γυρνούσαν!
Αυτό γίνεται στο
μυαλό μου.
Μια αέναη
παλινδρόμηση συναισθημάτων & σκέψεων.
Πολύ συχνά τελευταία!
Πόσο κουραστικό αυτό?!
Και ταυτόχρονα πόσο
απολαυστικό…?
Όσο οξύμωρο κι αν
ακούγεται!
Απολαυστικό γιατί σε
βγάζει από την αδράνεια,
ανοίγοντας
ντουλαπάκια στο πίσω μέρος του μυαλού σου,
που είχες ερμητικά
κλειστά για καιρό.
Σε κρατάει σε
εγρήγορση ρε παιδί μου!
Νομίζεις
στιγμές-στιγμές,
πως θα σου βγει η
καρδιά απ’ το στόμα!
Για τέτοια ένταση
μιλάμε…
Τόση, που μόνο
δυο-τρία Hendrick’s
…με ότι αυτό
συνεπάγεται τέλος πάντων…
