Τέσσερις το μεσημέρι.
Η πόλη τηγανίζεται.
Παίζει ν’ ακούω το
λάδι να τσιτσιρίζει…
Ρολά ερμητικά
κλειστά,
ενταφιασμένη στον καναπέ,
με τον ανεμιστήρα στο
φουλ…
Πίνω φουντούνια,
μασουλώντας λαίμαργα μια φιξ για να κατέβουν.
Ιδρώνω γαμώτο…
Παγωμένο ντουζ και
πάλι καναπέ.
Βλέπω στο ριπίτ έναν
υπερδίσκαρο,
ακούγοντας μια
φωτογραφία τραβηγμένη κάπου οχτώ χρόνια πριν…
Σκάλωμα!
Την ακούω… την
ξαναματακούω…
Λέω να την καταψύξω
μια για πάντα!
Έτσι κι αλλιώς τι
νόημα έχει πια…
Έχουν αλλάξει όλα
τόσο μα τόσο πολύ…
Σκάω…
που να μπει και ο
ιούΛΙος… Πωωωωω….
