~Χειρουργική επέμβαση καρδιάς… Χωρίς αναισθησία!~

Νιώθει σαν να βγήκε μόλις από πολύωρη χειρουργική επέμβαση… 
Το στομάχι της είναι δεμένο κόμπο… 
Πονάει τόσο βαθιά, που κάθε κίνηση τη χτυπάει σαν ρεύμα ηλεκτρικό ακριβώς στο κέντρο της καρδιάς και του μυαλού της… 
Και ακόμη περισσότερο πονάει όσο συνειδητοποιεί πως εκείνος έχει ακόμη δύναμη και επιρροή πάνω της… 
Έβαλε πάλι τα νύχια του βαθιά στην πιο παλιά πληγή της και την σκάλισε τόσο… που βρήκε κόκαλο… Μεθυστικός ο πόνος… 
Γιατί το κάνει αυτό?... 
Τι θέλει μετά από τόσα χρόνια…? 
Αφού και εκείνος υποφέρει το ίδιο… 
Γιατί δεν εγκαταλείπει να ησυχάσουν και οι δυο?...
-Θα είμαι εκεί, είπε… Θα σε περιμένω.. στο ίδιο μέρος μετά από τόσα χρόνια.. Έστω για μια στιγμή.. δυο – τρεις κουβέντες και…
Σ’εκείνη την καταραμένη πόλη, που σε κάθε γωνιά της ξεβράζει στιγμές… εικόνες… 
Ο κόμπος από το στομάχι ανεβαίνει στο λαιμό της… 
Περιμένει… … Περιμένει… 
Το ρολόι της τα έχει παίξει… 
Δείχνει 2 ώρες μετά… 
Μα.. πότε?! 
Αφού μόλις πήγε! 
Πιάνεται από μια κολόνα και… 
Ξερνάει… 
Προσπαθεί να ανέβει στην επιφάνεια ενός ωκεανού απόγνωσης, έχοντας όμως δεμένη στο ένα της πόδι μια μπάλα ισοβίτη που όλο και πιο βαθιά την τραβά…
Φεύγει… Τρέχει… Πονάει… 
Δεν είναι δίκαιο όλο αυτό.. 
Να διαλύει έτσι ο ένας τον άλλο ακόμη… 
Μετά από τόσα γαμημένα χρόνια…!
…So bury me in the kitchen
Bury me in the stones
Oh, bury me everywhere you go
In the shadows of the hallway.
Oh, for we do no longer know
What we can no longer hold…
Only when you’re gone…
Πόσο ακόμη γαμώτο?....(κλικ)  
Φερμουάρ (με ακατάλληλο περιεχόμενο) έχει καταντήσει αυτή η πληγή πια… 
Ανοίγει… Κλείνει… Ανοίγει… Κλείνει… 
…Πως να επουλωθεί έτσι?! … …

~tiger lilious~