Εφτά Απρίλη Δυο χιλιάδες πέντε.
Εφτά και τέσσερα… έντεκα..
και δυο χιλιάδες πέντε
ίσον
δυο χιλιάδες δεκάξι… πληγές σ’ όλο μου το σώμα άνοιξες τη μέρα εκείνη…
Σε δυο χιλιάδες δεκάξι αιώνες θα γίνουν όλα πάλι όπως πριν…
Τι με νοιάζει όμως εμένα μέχρι τότε…
Και σ’ αυτούς που δεν σε ξέρουν καν, λείπεις…
Γενικά είμαι καλά και χαμογελάω..
Αφού κάθε στιγμή στο λέω..
Έχει δυνατό ήλιο σήμερα..
Και τότε είχε..
Δεν ξέρω τι μου έχει λείψει περισσότερο..
Αλλά τι λέω..
Εκείνη η αγκαλιά.. που έκανε τις χερούκλες σου να τυλίγονται δυο φορές γύρω μου!!!
Θα τα πούμε εμείς…
~ Λι ~
