BOoOo..

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

~Τρεις σκηνές... χωρίς μουσικό μπακράουντ~


Σκηνή 1η:
Κάθεται στο γραφείο.. σαστισμένη.. με κολλημένα τα δυο της μάτια στην οθόνη του υπολογιστή.. να προσπαθούν να “ρουφήξουν” κάθε συλλαβή του μηνύματος που μόλις έλαβε… Ξεχνάει μέχρι και τα βλέφαρά της να κλείσει.. Ναρκωμένη… Κανένα μουσικό μπακράουντ (!)… Ο καφές έχει παγώσει…
… … …Κάποιες φορές δακρύζουμε άνευ λόγου
καρικατούρες της ανθρώπινης μας φύσης.
Σαν σε σκηνή, θεάτρου παραλόγου,
να μοιραζόμαστε στιγμές και παραισθήσεις… … …
Πάντα ένιωθε ένα δέος… μια ανατριχίλα κάθε φορά που λάμβανε κάτι δικό του.. Γιατί ξέρει σχεδόν πάντα τι κρύβεται πίσω από κάθε πρόταση… Κάθε λέξη που γράφει για εκείνη… Ξέρει τις σκέψεις του.. Τις εικόνες…

Σκηνή 2η:
Μέρα ηλιόλουστη έξω… “Μέσα” τους συννεφιά… Το κάθε λεπτό που κυλούσε, έπαιρνε μαζί του και έναν αναστεναγμό… Ήρθε η ώρα.. Αυτή μουδιασμένη φτάνει πρώτη… Πλησιάζει κι αυτός… Χάνονται μέσα σε στενά δρομάκια, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών… Ανταλλάζουν λίγες κουβέντες… Τρομερά ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα… Βρίσκουν ένα καφενείο… τέσσερις – πέντε παρέες τριγύρω, αλλά αυτοί μέσα στη “φούσκα” τους… Δυο ψυχές τόσο εύθραυστες… Οι λέξεις αρχίζουν να “λιώνουν”… και οι μορφές τους επίσης… Σαν κομμάτι πάγου εκτεθειμένο στον ήλιο… Πονάνε.. Φεύγουν.. Προς διαφορετικές κατευθύνσεις ο καθένας… Ξέρουν καλά τι σημαίνει αυτό…

Σκηνή 3η:
Μισεί τον εαυτό της όταν σκέφτεται πως έχει πληγώσει κάτι που είχε τόσο ανάγκη…
Κάτι που έτρεφε το πνεύμα και την ψυχή της!... Δεν είχε όμως κι άλλη επιλογή… Ή μπορεί και να είχε… αλλά… Εγκλωβίζεται διαρκώς στις σκέψεις της και βαυκαλίζεται μέσα σ’αυτές… Σαν γαμψά νύχια που γδέρνουν μια τρυφερή επιδερμίδα ένιωσε διαβάζοντας και τον επίλογο του μηνύματός του, δανεισμένο από τους στίχους ενός ιδιαίτερα αγαπημένου τους γκρουπ… :
- Λυπάμαι που δεν ήτανε γραφτό να… πεθάνω στο πλάι σου…
Έκλεισε την οθόνη… και τα μάτια της… Ακούμπησε το κεφάλι στα χέρια της και…

~tiger lilious~

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Θέλεις να σε ερωτευθώ ακόμα πιο πολύ; Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις. Δεν έχει παραπάνω. Βρίσκομαι εδώ. Στη κορυφή των συναισθημάτων μου και του κόσμου. Ονειρεμένη...

Basstard είπε...

Μισεί τον εαυτό της όταν σκέφτεται πως έχει πληγώσει κάτι που είχε τόσο ανάγκη…

Αυτο ρε συ αναιρει την ανθρωποτητα τι το γραψες...Μα αυτο εκει ακριβως αυτο ειναι που λεμε. Πως γινεται και πληγωνεις κατι που το χεις αναγκη. Δε γινεται...Η πραξη και η θεληση αυτης υπερβαινει την αναγκη που ειχες. Γιαυτο και το κανε ο ηρωας που λες...

Αναιρει ανθρωποτητες λεμε....